Is de oorlog ooit écht voorbij?

• Bestemming: 't Fort
• Middels: Dolf 007
• Creativiteitsniveau: **
• Toestel: Canon

Het was een ordinaire zondagmiddag.

Om 15u00 lokale Rumst tijd spraken we af aan een guur tankstationnetje.
De Punto bleef ter plekke de wacht houden, terwijl Nakita ongemerkt Dolf007 instapte.

Nico zette zijn rechtervoet nors op de rechterpedaal; zijn paarden schrokken op en spurtten razig met damp uit hun neusgaten de baan op.

Een GPS was ditmaal niet nodig, we hadden gebruik gemaakt van een ander soort hulpmiddel, nl. de Moeke.
Als geen ander kende ze de buurt, de buren, de buurtgeschiedenis en dienvolgens dus ook de buurtweg naar 't Fort.

Nog geen 10 minuten later trok Nico zijn paardenkudde tot stilstand.
We've arrived.

Katrien stapte uit, kiepte de zetel op en liet mij uitstappen.
Er hing een fijn temperatuurtje, waardoor ik besloot mijn vestje maar uit te laten.

Er stond een gezelschap van 3 mannen van allerlei leeftijden vlak naast ons geparkeerd.
1 van hen had zijn Nikon nog trots rond zijn nek hangen... Fool.

De jongste van de 3 musketiers sprak ons meteen aan.
"Ge geraakt er niet in zenne, het hek is potdicht en er hangt een dik slot aan."

Moedig probeerden we een pokerface op te zetten, zodat niet zou blijken dat een hek, laat staan met een slot, ons zou tegenhouden.

We bleven even naar hun verhalen luisteren, deelden wat koeien en kalven en namen afscheid.

Eens we de brug over hadden gestoken, bereikten we het zogenaamde onmogelijke hek.

Ik keek samen met Nico en Katrien even rond en vond binnen de 5 seconden al een plek waar ik erover zou klimmen.

Katrien bleef verdwaasd even staren naar een opschrift.
"Wegens vandalisme en instortingsgevaar is het uitermate verboden het terrein te betreden. De Politie zal verwittigd worden en gepleegde daden zullen vervolgd worden."

Ondertussen waren 2 van de 3 Nikon-boys ook op de scene aangekomen.
Ze bleven rustig kijken hoe ik over het hek klom en maakten een opmerking à la 'oei nu zit uw been toch vast; oei, neen toch niet, amai gij zijt lenig'.

Eens erover, bekende één van de 3 dat zij op exact dezelfde manier waren binnen gegaan...

Katrien was next (na een korte vertraging wegens een schoenenwissel), op de voet gevolgd door Nico's camerabag (filled with Canon-goodies) en uiteraard Nico luimême.

Het terrein liet meteen merken niet al te klein te zijn.
Andere forten bestaan uit een resoluut bakstenen-betonnen gebouw; deze niet.

Een brand had jaren geleden van het hoofdgebouw een hoopje stenen en houtkool gemaakt.
De natuur had al de rest reeds overgenomen.

Als brave Hansjes en Grietjes bleven we op het pad en volgde diens verloop.

Katrien merkte hoog boven ons een bunker op. Deze zat heerlijk verstopt onder en tussen de natuur.
De klim ernaar hebben we onszelf echter bespaard.

Iets verder kwamen we uit aan meerdere mogelijkheden. Enkele hokjes, iets wat ingestort en bedolven leek en on our left, enkele loodsen.

Aangezien rechts al genoeg onterechte voorrang krijgt, besloten we eerst naar links te gaan.

een fijne entree

Na lange tijd eindelijk Katrien haren auto teruggevonden seg !!

een ruimte die te lijden had onder een overstock gasmaskers. There's something you don't see everyday.

één der filters

In the meantime merkte Nakita op dat ze een wondje had aan haar rechterhandpalm. Waarschijnlijk opgelopen bij de verovering van het hek. Van wanneer dateerde die tetanusspuit ook alweer?

Crap...

We vervolgden onze weg en namen een kijkje aan de overkant.

Het ingestorte gedeelte bleek als laatste rustplaats te dienen voor 70 rusteloze ongelukkigen.

Deze mannen werden tijdens de eerste wereldoorlog verrast.

Hun sobere, schrale slaapbedden bevonden zich vlak naast een munitievoorraadkamer.

Het fort was geen partij voor de Duitse artillerie. Zo bleek tenminste toen op één gure avond het fort een tiental granaten e.a. geschut per minuut door de strot geramd kreeg.

Enkele van deze wrede, laffe wapens raakte de munitiekamer.

Het eindresultaat was feilloos. Talloze galerijen - inclusief de slaapzaal - stortte als een kaarthuisje in.

Een 70 manschappen werden bedolven en liggen bijna 100 jaar later nog te vechten tegen het gewicht van het puin.

Vele beweren daar de pijn, het leed, de horror en de wroeging te kunnen voelen. Sommige beweren het zelfs te merken.
De mannen kennen geen rust. Ze kregen immers geen paspoort naar het hiernamaals.

Wat er ook allemaal van zij, ons hebben ze alvast met rust gelaten. Gelukkig.
Althans, Katrien is echter de spirituele van ons, en zij was niet op haar gemak.

We botsten wel op een potentiële heidense ritueelplek (een recent gemaakt kampvuur met daarnaast een cirkel gevormd met witte keien). Aangezien we vandaag niet in de stemming waren voor hekserij e.d. besloten we maar weer af te druipen.

Het heeft geen zin te graaien in het donker, zeker al niet zonder statief, laat staan een zaklamp, afgezien van de flash van zowel de Canon's, als deze van een HTC en enkele Iphone's.

De klim over het hek naar huis werd wel weer een uitdaging, gezien enkele vissers het perse nodig vonden vlak aan het hek te gaan vissen. Ik was al over het hek; Katrien en Nico bleven even verweesd staan.

Uiteindelijk hielden ze hun schouders op en klommen ze er over, onder het opgehaal van enkele werkbrauwen van de fishermen.

Deze vroegen zich ofwel af of ze een pintje teveel gedronken hadden, ofwel waren ze effectief vrij geïrriteerd door onze illegale betreding.

Wat er ook van zij, zolang er niemand tetanus oploopt en/of een klopgeest meeneemt naar huis, lijkt mij alles tiptop in orde.

Met fotogenieke groeten,

Nakita.